Naar Cabo de São Vicente

Anders dan anders was het vanmorgen bewolkt, dat was even wennen, het was niet echt koud 19 gr.

Nadat we de koffie op hadden zijn we weer op de fiets gesprongen voor een stevige tocht.

Ons reisdoel was, om de uiterste zuidwestpunt van Europa te bezoeken, Cabo S. Vicente, en ook deze moesten we volgen via de N125 omdat er maar een hoofdweg langs de kust loopt.

Dat langs de weg over de vluchtstrook fietsen, lukt hier uitstekend, ze zijn breed genoeg.

Onderweg kwamen we langs een hele grote winkel die allerlei keramiek verkocht, dus daar even rond geneusd, er was van alles te koop Harma heeft nog een schort gekocht.

Vervolgens zijn we via de N268 naar Sagres gereden, waar we eerst een heerlijke cappuccino hebben genuttigd, daarna zijn we naar Ponta de Sagres gefietst, op dit landhoofd staan de overblijfselen van een 16e eeuws fort (fortaleza), waar we wel een paar uur hebben verbleven, bij een fort denk je algauw dat hebben we zo bekeken, maar dat bleek hier niet het geval, achter die dikke muren lag een enorm gebied waar de prachtig planten en bloemen groeiden, alles stond in bloei.

Daarna zijn we langs de zeer ruige kust gelopen waar de rotsen loodrecht uit zee omhoog komen, en boven op die steile rotsen zaten overal vissers te vissen met een werphengel, en dan ook letterlijk op het randje.

Nadien zijn we nog weer verder gefietst naar Cabo de São Vicente, dit is het meest zuidwestelijke puntje van Europa met z'n duizelingwekkende kliffen van maar liefst 75m hoogte, waar we eerst een broodje braadworst hebben gekocht, maar dan wel een gecertificeerde, de laatste braadworst voor Amerika.

Omdat het al bijna half vijf was hebben we besloten, om hier verder niets te bekijken maar dat een volgende keer te doen, maar dan maar met de auto, want we moeten nu nog 36 km terug fietsen, en dat bergje op en bergje af, om precies 6 uur waren we weer op de camping, en toen stond de teller op 72,2 km.